Små historier og bilder. Blodig alvor og latter.

Opplevelsane tar aldri slutt. Det er på eit vis ein kvardag her, men det er alltid nye ting å sjå, nye ting å finna på og nye ting å læra. Det kjem berre ann på anntal timar eg har å bruka og kor mykje krefter eg har. Når det gjeld praksis byrja me på Tanga Aids Working Group etter Nanyogie-turen der me reiste heim til pasientane for å følga med på korleis dei hadde det. Me gav ingen fysisk pleie, det blei me fortalt dei frivillige pleide å gjera. Me kom på besøk og fekk snakka med pasientane, fekk stilla spørsmål, hovudsakleg via tolk og fekk eit litt meir realistisk innblikk i kvardagen HIV-pasientane me møtte. Godt å sjå at nokon lever eit bra liv til tross for ein slik diagnose. I tillegg er det trist å sjå dei som ikkje har det så lett, dei som må streva litt meir.

Me møtte ei ung jente, kanskje 17 år, der me fekk snakka med ho om sjukdommen og korleis ho hadde det. Ho fortalte ho ikkje hadde opplevd noko stigma rundt det å ha HIV. Då eg på slutten spurte på swahili om ho hadde nokon spørsmål til oss, ettersom me hadde spurt ho mange spørsmål, kom spørsmålet: "Kan de gje meg penger så eg kan ta noko meir på skulen?" Eg kjende eg angra på spørsmålet mitt, men forklarte så fint eg kunne at me har mange reglar om kva me har lov til når det gjeld å gje pengar. Eg sa difor nei så fint eg kunne, og ho smilte like fint likevel.

Ein anna pasient me traff, traff me faktisk to gongar på nokre få dagar. Det var ein mann eg anntar var i femti-åra og som ikkje kunne gå skikkeleg fordi leggane og føttene hans ikkje var friske. Enten krøyp han på fire, eller så gjekk han på knea. Han hadde rullestol, men den var ikkje i orden. Me kom på besøk fordi han var ein av HIV-pasientane me skulle følga opp, og me fekk snakka ein del med han. Han spurte om me kunne betala for at han skulle få sjekka CD4-nivået sitt. Det er noko ein måler i blodet som fortel korleis HIV-sjukdommen har utvikla seg og korleis immunforsvaret er. Dei tre plassane ein kunne sjekka CD4 nivået regionalt her i Tanga var ikkje i bruk fordi maskina var øydelagt. Difor måtte mannen til eit privat sjukehus, og det hadde han ikkje råd til. Igjen forklarte eg så fint eg kunne om reglane me har for å gje pengar (det er jo mange som spør og trenger og det er bedre å gje ting som trengs, enn pengar... osv...). Eg synes ikkje det er veldig enkelt å svara nei på denne måten, men samtidig, om ein kjenner ein må, så får ein jo gjort det. Denne mannen reagerte likevel på ein måte som forundra meg. "Det har eg stor forståing for, eg skjønar kva du seier" og fortsatte med "eg har det veldig bra". Korleis får ein mann i hans situasjon ein slik holdning til livet? I mine auger såg ikkje livet hans så bra ut, men han hadde i alle fall gode ting som holdt han oppe og naboar og venner som hjalp han. "Eg takkar Gud", avslutta han med.

Ellers har eg vore på føden ein dag. Det har kome to jordmorstudentar hit for sin siste praksis, og eg var ein av dei som fekk vera med ein dag. Superspennande! Me fekk kun med oss ein fødsel, men det er også den einaste eg har sett in real life. Det var ingen lett fødsel, for den unge dama på rundt 16 såg ut til å ikkje ha fått så mykje informasjon på førehand, og reagerte sjølvsaggt deretter. Eg var hjå ei anna dame då eg fekk høyra at det no var ein fødsel i gong på den andre stova, og fekk då lov å komma over dit å sjå. Det var då samme jenta eg hadde høyrt gjennom to veggar, og eg fekk gå å sjå omtrent alt som skjedde. Spenninga var høg då me såg meir og meir av hovudet, og då dei lurte på om dei måtte kutte opp for å få ungen ut, kom resten av kroppen. Ungen var slapp og blåkvit. Ingen lyd. Ei av jordmødrene sprang bort til eit bord for å legge ungen ned og få liv i han. Det var forresten ein gut. Ho var kjapp i rørslene og jobba fort. Løfta på armer og bein, men dei var heilt slappe og datt rett ned. Eg stod anspent i nærleiken, og kjende eg fekk tårer i augene. Eg syntes ikkje det såg ut som det gjekk noko bra. Tenkom mora skulle måtta gå gjennom ein så traumatisk fødsel, for så i tillegg til å mista barnet? Jordmora fortsatte og måtte bagga (blåsa luft inn som ved gjennoppliving), og likvel var det ingen respons. Til slutt kom det ei gåande med eit sug (for å få opp slim som kune hindre luftvegen hjå babyen). Til slutt fekk me sjå litt liv i ungen. Då var klokka så mykje at me berre måtte gå, så det einaste me fekk vita var at barnet i alle fall overlevde ettermiddagen.

Denne veka starta med sjukefråvær, men eg har ellers også fått starta i psykiatrien. I morgon reiser eg opp til eit mentalt sjukehus der me skal verai fem dagar (forresten ingen internett der). Nedanfor har først bilder frå gårdsdagen der eg opplevde ein dusj som var tett, vatnet steig og det kom opp tre froskar frå sluken. Ettesom vatnet blei høgare blei den eine frosken svømmande rundt i vatnet eg stod i. I tillegg forsvant lyset, og då hadde eg jo plutseleg ikkje kontroll på dei lengre. Etter dusjen fekk eg tak i ein for å få dokumentert korleis det ser ut. Er den ikkje fin i fargen?

Ja, dei lever ikkje berre i dusjane våre. Dette er vasken utanfor restauranten. Her bur det tre som kjem opp når me vasker henden.

I tillegg ville eg ha med to bilder frå masai-dansinga. Dette er frå dansinga på TICC der masaiane har skikkeleg opppvising, men der det alltid også er jenter som får prøva. Her er ein gang eg prøvde meg på skuldervrikkinga. Masaine syng, hopper fram og hyler, og jenten må gå fram og dansa. Virkelig ei oppleving.

Ikkje så enkelt å dansa med skuldrene, men eit forsøk var det verdt :) Her i veldig konsentrasjon.