Nokre dagar på mor-barn-avdeling i praksis

Ja, eg er faktisk i Tanzania for praksis, ikkje for ferie. Me har reist mykje dei første helgene og difor har eg skrevet mykje om opplevelsar der ifrå. I praksis eg har vore forskjellige plassar og sett mykje forskjellig, men eg har også ikkje alltid vore like fornøgd med utbyttet av praksisen. Eg vil jo sjølvsagt læra mykje og ikkje alle plassar har eg kjend utbyttet har vore så stort. Det er den siste tida som ikkje har vore så bra som eg håpa, men dei tre siste dagane har eg vore ein ny plass der det har vore veldig bra. Eg er på sjukehuset på ei avdeling (ein klinikk eigentleg) for mødre og born. Første dagen me var der kom kun mødre med HIV, der eg lærte ein del om korleis dei kunne forhalda seg til sjukdommen i forhold til graviditeten, eller barnet, dersom dei hadde fødd. HIV kan smitte frå mor til barn enten før fødselen, i løpet av fødselen, eller etter fødselen. Etter fødselen kan HIV smitte via brystmelka, og me blei fortalt borna blei testa om dei var HIV-positive ein mnd etter fødselen. Likevel såg me mange mødre som amma borna før borna var blitt testa, medan dei var på klinikken. Me spurte litt om kor stort sannsynet var for at borna skulle bli smitta, men fekk forskjellige tal på dette. Legen me snakka med sa det var 20-30% sannsyn for at borna blei smitta (har ikkje sjekka dette talet – ei anna me spurte sa noko heilt anna), men sa det likevel var vanleg at mødrene amma. Alternativet er morsmelkerstatning, noko mange ikkje har råd til. I tillegg er det tabubelagt å ikkje amme babyen sin. Då vil jo folk lure på kvifor dei ikkje ammer, og å fortelle at ein har HIV, det er også tabu. Fordelene med amming er jo også mange, bornet får nok næring, bornet får antistoffer via melka frå mora i tillegg til fysisk nærkontakt. Ein av blanding av dette gjer at mødrene blir anbefalt å amma – til tross for stor fare for at bornet også skal få HIV.
Dag to var me med å undrsøkte mødrene som var gravide. Av ting me gjorde var å måla storleiken på magen og me fekk kjenna på magen korleis babyen låg og høyre hjartelyden. Eg syntes det nesten var umogleg å høyra hjartelyden, men sjukepleiaren som viste oss høyrte det godt. Eg fekk også kjenne når babyen sparka – kult! Etter undersøkinga fekk mødrene vitaminer og andre tablettar, nokre skulle hjelpe mot makk i magen, andre som forebyggande mot anemi og malaria.
Me blei svært godt mottatt på denne avdelinga. Dei som jobba der var svært hyggelige og fortalte mykje, og enda meir då me spurte om ting. Eg ser også korleis mange lyser opp når ein snakker det ein kan på swahili. Dei som har utdanning kan engelsk, men ikkje alle andre forstår så mykje alltid, så då er det spesielt kjekt å kunna nokre gloser.