Forandring i planane - Ein dag som lærar

Eg skal ha praksis fire dagar i veka. Me har fått beskjed om å vera klar til å bli henta kvart over åtte dei dagane, slik at me kan kjøra ti på halv ni. Ingen av dagane til no har me komt oss av gårde før tidlegast halv ni, av og til ni. I dag var også ein slik dag. Dette skjer fordi bilen som henter oss ikkje er komen til den tida, eller at nokon må ha seg litt chai (te) før me kan kjøra, eller at ein må organisera div rett før me reiser, osv. I dag blei det forandring fordi me ikkje visste om medisinmannen me skulle ha med oss kunne vera med i dag. I tillegg kunne ikkje den tidlegare nemnte nasjonale sjukepleiaren vera med fordi ho måtte vera med ein pasient på sjukehuset.

I staden for å gå på på skulen og fortsetta med oppfølging av helsesjekkane, reiste me i staden til barnehagen for å leika med borna og reinsa sår. Det blei lite sårreinsing og heller ein del leiking - eg tok meg av éit sår. Ellers skulle borna øva på skriving og alle hadde eigne små bøker der dei skulle skriva "ka, ke, ki, ko, ku". Det var dagens oppgåve. Læraren som skulle vore der kom ikkje fordi det regna så mykje til morgonen, så i staden var det to lærarstudentare som var der. Me satte oss ned saman med borna og hjalp og oppmuntra dei. Nokon klarte oppgåva lett, andre trong meir hjelp. Eg satt omringa av ungar som satt både på meg og rundt meg, prøvde å få merksemda mi og tok på håret mitt. Eg la merke til at ein av ungane ikkje skreiv noko, så eg fortalte han han måtte skrive det som stod på tavla. "Eg kan ikkje" og noko som "eg veit ikkje", var svaret eg fekk. "Prøv"sa eg og oppmuntra, men såg han ikkje klarte å lage like strekar som forma bokstavane. Då holdt me begge rundt blyanten, hans hand i mi, og skreiv bokstavane, og så prøvde han att aleine. Han klart det! Det står ein plass i Bibelen at ein sjølv blir glad når ein gjer andre glad: det stemmer:)